Pamiętnik, w zależności od tego jaki, jest przeważnie formą zapisywania wydarzeń z danego dnia, prowadzony jest zwykle codziennie, bądź co jakiś czas, a nawet cyklicznie – jeden wpis z roku, pod koniec roku, w sylwestra. No różne są sposoby.Założenie jak i prowadzenie pamiętnika nie wymaga wiele. Na pewno nie tyle co siedzenie około 8 godzin w pracy, bo wtedy to już mówimy o czymś konkretnym pisaniu pamiętnika, dobra, nie ważne.Wracając jednak na myśl przewodnią pamiętnika – to forma zapisywania rozdziałów w swoim życiu itp. itd. po prostu służy do bzdurnego pytania – pisząc i nazywając to wszystko jednym słowem.I właściwie na temat tego pamiętnika czy ogólnie na wszystkie tematu to już wszystko, pewnie nic więcej nie mogę powiedzieć, ponieważ nie sądzę bym mógł coś dodać. Może tylko to, że takim jednym z akcesoriów do pamiętnika jest kłódka i kluczyk – bardzo polecam, świetne dla Pań ;]I chyba na teraz to tyle. Bardzo dziękuję za przeczytanie mojego artykułu. Pozdrowienia i miłego dnia.

Fiodor Michajłowicz Dostojewski urodził się trzydziestego Października tysiąc osiemset dwudziestego roku w Moskwie. Dostojewski narodził się jako drugi syn lekarza pracującego w szpitalu wojskowym w Moskwie. Ponadto ojciec Dostojewskiego był właścicielem ziemskim, posiadał dwie wsie, lecz w jednej z nich został bestialsko zamordowany przez poddanych mu chłopów. Dostojewski chcąc iść w ślady ojca zaczął studiować w wojskowej uczelni inżynieryjnej, po skończeniu uczelni służył w randze porucznika inżyniera, lecz po roku porzucił służbę wojskową odchodząc do cywila by zająć się swoją największą pasją jaką było pisanie. W miarę zdobytej sławy i sukcesów jego przekonania zmieniły się diametralnie, uważał że wszystkie nacje słowiańskie powinny się zjednoczyć w jedno państwo którym była prawosławna Rosja, w miarę niepowodzenia jego pomysłu z coraz większą niechęcią wypowiadał się o innych państwach zwłaszcza o Polsce i Polakach.

Obok pisarzy piszących w języku angielskim, francuskim czy niemieckim, polscy pisarze nie mieli zbyt równych szans w dotarciu do szerokiego, międzynarodowego grona czytelników. Nawet obecnie, w dobie wszechobecnych tłumaczeń, jedynie nieliczni polscy pisarze, tacy jak na przykład Stanisław Lem, zdołali przedrzeć się do świadomości międzynarodowych czytelników. Niemniej pod względem jakości naszej rodzimej literatury nie mamy się czego wstydzić. Do najlepszych polskich poetów zalicza się romantyków – Adama Mickiewicza, Juliusza Słowackiego i Zygmunta Krasińskiego, ale także innych, takich jak Jan Kochanowski, Czesław Miłosz, Bolesław Leśmian czy Stanisław Wyspiański. Jeśli zaś chodzi o prozaików, warto wspomnieć o Henryku Sienkiewiczu, Władysławie Reymoncie, Bolesławie Prusie, Stanisławie Lemie czy Stefanie Żeromskim. To, gdzie mogliby się znaleźć, gdyby pisali w języku angielskim, pokazuje choćby przykład Josepha Conrada, który był polskim emigrantem, a mimo to odniósł międzynarodowy sukces literacki na całym świecie.

Romantyzm zrodził się przez wątpliwości, które nękały ludzi XVIII wieku. Stopniowo przestawano wierzyć w moc i potęgę ludzkiego rozumu, oraz kierować się uniwersalnymi i jasno sformułowanymi prawami ustalonymi przez uczonych i filozofów. Zaczęto bowiem dostrzegać, że życie nie zawsze zgodne jest ze schematami. Abstrakcyjna wiedza rozmijała się z konkretnym ludzkim doświadczeniem, a szczególnie z tym, co dyktowało człowiekowi serce. Racjonalizm nie dawał odpowiedz człowiekowi na wiele istotnych pytań, jak choćby skąd się bierze dobro, a skąd zło. Dodatkowo w okresie tym wątpliwościom towarzyszyły krwawe wojny rewolucyjne, które nijak pasowały do pięknych haseł „wolności, równości i braterstwa”. W praktyce zamieniały się one w terror. Wywnioskowano z tego iż to nie rozum rządzi historią. Jest on siłą nieprzewidywalną i okrutną. Świat czasu przełomu zdawał się być chaosem. Kultura natomiast nie potrafiła go opisać, ani wyrazić rozsadzających go sprzeczności. Dlatego młodzi zaczęli się buntować przeciwko racjonalizmowi, odwracając się o jasnych zasad i reguł. Uciekali w stronę uczucia, autentyzmu jednostkowego przeżycia, a także do artystycznej swobody. Wartości i inspiracji poszukiwano w związkach człowieka z naturą, z językiem ojczystym, narodem. Tak rozwijał się romantyzm.