Romantyzm zrodził się przez wątpliwości, które nękały ludzi XVIII wieku. Stopniowo przestawano wierzyć w moc i potęgę ludzkiego rozumu, oraz kierować się uniwersalnymi i jasno sformułowanymi prawami ustalonymi przez uczonych i filozofów. Zaczęto bowiem dostrzegać, że życie nie zawsze zgodne jest ze schematami. Abstrakcyjna wiedza rozmijała się z konkretnym ludzkim doświadczeniem, a szczególnie z tym, co dyktowało człowiekowi serce. Racjonalizm nie dawał odpowiedz człowiekowi na wiele istotnych pytań, jak choćby skąd się bierze dobro, a skąd zło. Dodatkowo w okresie tym wątpliwościom towarzyszyły krwawe wojny rewolucyjne, które nijak pasowały do pięknych haseł „wolności, równości i braterstwa”. W praktyce zamieniały się one w terror. Wywnioskowano z tego iż to nie rozum rządzi historią. Jest on siłą nieprzewidywalną i okrutną. Świat czasu przełomu zdawał się być chaosem. Kultura natomiast nie potrafiła go opisać, ani wyrazić rozsadzających go sprzeczności. Dlatego młodzi zaczęli się buntować przeciwko racjonalizmowi, odwracając się o jasnych zasad i reguł. Uciekali w stronę uczucia, autentyzmu jednostkowego przeżycia, a także do artystycznej swobody. Wartości i inspiracji poszukiwano w związkach człowieka z naturą, z językiem ojczystym, narodem. Tak rozwijał się romantyzm.