Lektura Syzyfowych Prac, ukazuje jak wielkim narodem, jest naród Polski, który pomimo tego iż jego kraj zginął z mapy świata, ciągle potrafił zatrzymać pamięć o kraju w swoim sercu. Zabory trwały prawie 120 lat, co bez wątpienia było bardzo długim czasem, przez który zaborcy stosowali ciągłe represje. Pomimo tego w Polakach, nagle żył duch Polskości, zaś sami Polacy wywalczyli sobie nie podległość, przez co na mapy europy, znowu powróciła wolna, nikomu nie podległa Polska. Czytając Syzyfowe Prace szybko dostrzeżemy to jak duch Polskości żył w młodych Polakach, często podawanych represją które związane były tylko i wyłącznie z ich pochodzeniem. Ponadto poważnym problemem był brak języka Polskiego w szkołach rosyjskich, naród był silnie bombardowany przez propagandę rosyjską, oraz przez metody rusyfikatorów. Moim zdaniem gdyby nie nasza upartość z pewnością, szybko zostalibyśmy obywatelami rosyjskimi, w pełnym tego słowa znaczeniu. Jednak wśród narodu Polskiego było paru ludzi, takich jak Stefan Żeromski, uparci, którzy bez granicznie wierzyli w to iż powstanie wolna Polska. Potwierdzając swoje poglądy Żeromski pisał książki, takie jak Syzyfowe Prace, zawsze zabierał głos w ważnych dla ojczyzny sprawach. Ukazywał w Syzyfowych Pracach, wszystkie nie godziwości zaborców, tak by obudzić naród i zjednoczyć w walce z okupantem, którym bez wątpienia było państwo Rosyjskie.

Niekiedy zarzekamy się, że nie damy złamanego grosza albo komuś, albo na jakiś tam cel. Nie dać grosza złamanego oznacza odmówić wsparcia finansowego – nawet w bardzo minimalnej kwocie. Mówimy tak, kiedy jesteśmy na kogoś albo na coś z jakiegoś powodu po prostu wściekli. Dla przykładu dosyć zamożny mężczyzna nie szczędził pieniędzy na swoją jedyną córkę. Majątku dorobił się ciężką i uczciwą pracą, był naprawdę dobrym człowiekiem, dlatego też starał się zapewnić własnemu dziecku dosłownie wszystko, co najlepsze – co jednocześnie wcale nie oznacza, że ją rozpieszczał. Nastoletnia dziewczyna nie doceniała jednak wysiłków swojego ojca i nie szanowała tego, co dla niej robi, zachowywała się jak rozkapryszona smarkula. Wychodziła z założenia, że wszystko jej się należy. Nie przykładała się również do nauki, zaczęła przynosić do domu coraz gorsze oceny. W pewnym momencie cierpliwość mężczyzny wyczerpała się i zapowiedział córce, że dopóki nie poprawi ocen, nie dostanie od niego nawet złamanego grosza.

Raselnikow stoi na granic obłędu, nie potrafi się pozbierać po czynie który popełnił. Podejrzewa iż Swidrygajłow, wie o jego haniebnym czynie, zachowuje jednak zimną krew, przez co stara się ukryć swoją zbrodnie. Chce porozmawiać z tym człowiekiem, o zajściu które miało miejsce. Wie że ma on plany związane z jego siostrą, pomimo chęci rozmowy nie udaje mu się do niej doprowadzić, ponieważ Swidrygajłow zajęty jest przygotowaniami do pogrzebu Katarzyny Iwanówny. Raselnikow, który znajdował się na pogrzebie Katarzyny, dziwnie się zachowywał, był jakby zmieszany całkowicie nie swój. Zachowanie naszego bohatera zaczyna go coraz bardziej zdradzać, nawet jego bliscy przyjaciele zaczynają kojarzyć fakty i podejrzewać go o popełnienie zbrodni. Człowiek ten wykończony jest psychicznie, wszystko go męczy, nie czerpie satysfakcji z życia. Szuka miejsc odludnych, gdy już takie znajdzie, czuje się samotnie, po czym wtapia się w tłum. Ciągle myśli o swej matce i Duni, które pokładany w nim ogromne nadzieję, ciągle wspierały go finansowo. Martwił się o ich przyszłość, o to iż nie sprosta ich oczekiwaniom. Są one gotowe nawet odmówić sobie swoich przyjemności, tylko po to by pomóc Raselnikowi. Podobnie do matki i siostry, zachowuje się Sonia, która gotowa jest zrobić wszystko dla Raselnikowa, również bardzo cierpi z tego powodu.

W części drugiej zbrodni i kary opisany jest stan Raselnikowa po zabójstwie, zaczyna on chorować, nie czuje się zbyt dobrze. Regularnie odwiedza go doktor, oraz parę innych osób. Dostaje on także 35 rubli od matki, kupuje sobie ubranie. Raselnikow schorowany postanawia wyjść na miasto, od swoich kompanów, dowiaduje się coraz więcej o zbrodni, informują go oni o tym iż toczy się śledztwo. Jednak do winy przyznał się pokojowy malarz. Nasz bohater wyrusza do karczmy, gdzie rozmawia z Zamietowem, zadaje mu dość dziwne pytanie, pyta go co by się stało gdyby to on był zabójcą staruszki, oraz jej siostry. Zamietowowi na chwile odbiera głos, wydaje mu się iż człowiek ten jest obłąkany, nie potrafi zrozumieć pytania które zadał. Raskolnikow po tym jak opuścił knajpę wyruszył na most, gdzie był świadkiem samobójczej próby pewnej kobiety, która miała dość już życia w ciągłej biedzie. Została ona jednakże odratowana. Raselnikow nieświadomie krąży wokół domu starej kobiety, wchodzi nawet do środka pod pretekstem wynajęcia mieszkania. Za jakiś czas zdarza się wypadek Marmiełodow umiera przejechany przez karetę, Raselnikow który przebywał nie opodal, postanawia udzielić rodzinie zmarłego finansowego wsparcia. Dostrzega on w tym czasie Sonie, córkę zmarłego kolegi, od razu zauważa że w jego życiu coś się zmieniło. Po powrocie do domu czuje się osłabiony, okazuje się że od dłuższego czasu czeka na niego matka i siostra, słaby Raselnikow mdleje, po czym zostaje wezwany lekarz.