Większość z nas czytała Syzyfowe Prace, lektura ta przerabiana jest przecież bardzo wcześnie, obecnie chyba w gimnazjach. Stefan Żeromski stworzył książkę ponad czasową, która zawsze jest na czasie, opowiada o problemach Polaków podczas zaborów. Jest jakby przestrogą przed tym by sytuacja ta już nigdy więcej się nie powtórzyła. Może przeczytanie Syzyfowych prac wielu osobom dają do myślenia. Wielu młodych ludzi nie chce się przecież edukować pomimo tego iż maja oni świetne warunki. Warto byłoby takim osobom pokazać książkę Syzyfowe Prace, jak również wiele innych świadectw, represji na Polskim narodzie, pochodzących z tamtego okresu. Może wtedy zrozumieliby, że za iż mogą uczyć się w szkołach, ginęli ich przodkowie. Rusyfikacja była przecież okropnym procesem, o którym możemy dowiedzieć się wiele z Syzyfowych Prac, postępowanie rusyfikatorów, często było bardzo podłe. Nie cofali się oni przed użyciem żadnej metody. Chcieli tylko i wyłącznie osiągnąć swój cel. Wynarodowić Polaków i pozbawić ich na stałe poczucia Polskości, oraz zgasić w nich iskierkę nadziei na wolną Polskę. Chcieli oni by nasi przodkowie zapomnieli o Polsce. Jednak dzięki takim ludziom jak Żeromski nie udało im się tego dokonać. Polacy po ponad stu latach, pod zaborami, zepchnęli jarzmo swoich prześladowców, tak iż możemy cieszyć się wolną Polską. Ponadto to co działo się w Syzyfowych Pracach stało się historią, oby już nikt nie musiał walczyć o wolność naszej ojczyzny.

William Szekspir urodził się najprawdopodobniej dwudziestego trzeciego Kwietnia tysiąc pięćset sześćdziesiątego czwartego roku w Stratford nad rzeką Avon. Jego ojciec był lokalnym politykiem a mama pochodziła z bardzo zamożnej rodziny, warto zaznaczyć że jego rodzice byli kuzynostwem ponieważ ich matki były siostrami, lecz w tamtych czasach w Anglii nie było to niczym nie zwykłym. Szekspir uczył się w miejscowej szkole, lecz musiał przerwać naukę ponieważ jego ojca oskarżono o nielegalny handel wełną owczą i nie miał funduszy by fundować synowi naukę, więc młody William Szekspir został zmuszony pracować jako guwerner, sekretarz oraz jako aktor w dworskich przedstawieniach teatralnych. Niespełna kilka lat po zakończeniu nauki William Szekspir ożenił się z kobietą która była od niego o osiem lat starsza, lecz byli szczęśliwym małżeństwem i wychowali razem dwójkę dzieci. Okres świetności dla pracy Williama Szekspira przypada na rok tysiąc pięćset dziewięćdziesiąty ósmy ponieważ wtedy stworzył pierwsze jego wielkie dzieło jakim była sztuka teatralna pod tytułem „Henryk IV”.

Świat romantyczny pełen jest tajemnic. Kwestionując oświeceniowy obraz rzeczywistości, romantycy dostrzegli zjawiska, które wykraczały poza rozum ludzki. Wierzyli, że poza światem zbadanym za pomocą zmysłów, kryje się inny, tajemniczy, duchowy świat. Fascynowały ich sytuacje, które okryte tajemnicą nie dawały się wytłumaczyć w sposób racjonalny, rozumowy. Pociągające było to co sprawiało, że człowiek stawał się niepewny swojej wiedzy o świecie. To co zwykłe objawia nagle swoje prawdziwe oblicze, dowodząc w ten sposób, że w naturze działają siły niewidoczne. Sztuka tworzona przez romantyków dążyła do tego by ukazać właśnie to, czego nie widzieli inni. Kieruje ona nasze uczucia ku nieznanemu i odkrywa ogromną przestrzeń nowych doświadczeń. Aby jednak osiągnąć cel w przekazie ludziom swoich wizji trzeba było zrezygnować z klasycznych form przekazu: z harmonii i jasności wypowiedzi, oraz wprowadzić powikłania kompozycyjne i zaskakujące zwroty akcji. Stały się one wyrazem nowego sposobu odczuwania. Romantycy sięgnęli nawet do kultury ludowej. Ich wyobraźnia stwarzała świat upiorów i duchów. Młodzi doszli do wniosku, że istoty z gminnych opowieści lepiej potrafią wyrazić swe uczucia aniżeli rozprawy filozoficzne.

Ciekawą częścią Zbrodni i Kary jest cześć czwarta, który mówi o tym jak Swidrygajłow, prosi Raselnikowa o zerwanie zaręczyn jego siostry Duni z Łużynem. Płaci mu za to aż dziesięć tysięcy rubli, ten jednak stanowczo mu odmawia. Wie iż za jego propozycją kryją się złe zamiary, dlatego postanawia odmówić. Wieczorem ma miejsce uroczysta kolacja, podczas której obnażony zostaje prawdziwy charakter Raselnikowa, okazuje się on gburem, który potrafi obrażać kobiety. Jest to człowiek bardzo przebiegły, który może oszukać każdego. Obrażone kobiety, oraz Raselnikow, postanawiają zerwać zaręczyny. Nasz główny bohater wyrusza odwiedzić Sonie, podczas spotkania rozmawiają o jej nie zbyt dobrej sytuacji. Raselnikow prosi Sonie o przeczytanie mu opowieści, o wskrzeszeniu Łazarza, ta widząc przejęcie w oczach ukochanego. Postanawia spełnić jego prośbę, sam słucha z zapartym tchem to co czyta mu ukochana. Po czym udaje się na przesłuchanie, sędzia śledczy, jest w pełni przekonany o winie Raskolnikowa, postanawia jednak poczekać, twierdząc iż zbrodniarz sam się wyda. Sprawa jednak nieoczekiwanie zmienia bieg. Pojawia się malarz pokojowy Mikołaj, który przyznaje się do winy, twierdząc iż to on zabił staruchę i jej siostrę, co nie jest przecież prawdą. Wszyscy byli zaskoczeni jego postawą, nikt nie może dopatrzyć się motywów, które kierowały decyzją tego mężczyzny, przyznał się on w końcu do zbrodni której nie popełnił.