Miłość była najważniejszą wartością w filozofii romantycznej. Romantycy oddzielili ją jednak od jej codziennych wyobrażeń: spokojnego domu, czy erotycznego spełnienia, szczęśliwego małżeństwa czy rozkoszy zmysłów. W oczach romantyków wartość stanowiło samo uczucie i jego doświadczenie. W czasach romantyzmu, kultura ukazuje miłość prawie zawsze nieszczęśliwą. Platon przedstawił miłość jako uczucie łączące dwoje przeznaczonych sobie ludzi, porównanych do dwóch połówek tego samego owocu. Uczucia romantyków były podobne, jednak szybko przekonano się, iż wyznaczony ideał miłość jest wręcz nieosiągalny. W utworach bohaterowie odnajdują się co prawda, jednak nie potrafią się połączyć. Na ich drodze powstaje zawsze jakaś przeszkoda. Rozdziela ich okrutny los. Skoro więc nie istnieje miłość idealna, życie wydaje się bezsensowne. Ból spowodowany odkryciem tego smutnego faktu, uświadamiał romantykowi, że jest on sam i odsłaniał przed nim otchłań życia wewnętrznego. Miłość przynosiła zatem poznanie – bolesne, ale być może właśnie dlatego tak cenne i głębokie.