W części drugiej zbrodni i kary opisany jest stan Raselnikowa po zabójstwie, zaczyna on chorować, nie czuje się zbyt dobrze. Regularnie odwiedza go doktor, oraz parę innych osób. Dostaje on także 35 rubli od matki, kupuje sobie ubranie. Raselnikow schorowany postanawia wyjść na miasto, od swoich kompanów, dowiaduje się coraz więcej o zbrodni, informują go oni o tym iż toczy się śledztwo. Jednak do winy przyznał się pokojowy malarz. Nasz bohater wyrusza do karczmy, gdzie rozmawia z Zamietowem, zadaje mu dość dziwne pytanie, pyta go co by się stało gdyby to on był zabójcą staruszki, oraz jej siostry. Zamietowowi na chwile odbiera głos, wydaje mu się iż człowiek ten jest obłąkany, nie potrafi zrozumieć pytania które zadał. Raskolnikow po tym jak opuścił knajpę wyruszył na most, gdzie był świadkiem samobójczej próby pewnej kobiety, która miała dość już życia w ciągłej biedzie. Została ona jednakże odratowana. Raselnikow nieświadomie krąży wokół domu starej kobiety, wchodzi nawet do środka pod pretekstem wynajęcia mieszkania. Za jakiś czas zdarza się wypadek Marmiełodow umiera przejechany przez karetę, Raselnikow który przebywał nie opodal, postanawia udzielić rodzinie zmarłego finansowego wsparcia. Dostrzega on w tym czasie Sonie, córkę zmarłego kolegi, od razu zauważa że w jego życiu coś się zmieniło. Po powrocie do domu czuje się osłabiony, okazuje się że od dłuższego czasu czeka na niego matka i siostra, słaby Raselnikow mdleje, po czym zostaje wezwany lekarz.

Kulturę romantyczną tworzyli ludzie młodzi. Adam Mickiewicz miał 24 lata kiedy opublikował swój tomik poezji, który zmienił polską literaturę. Fryderyk Chopin zdobywał triumfy w Wiedniu mając lt 19, natomiast Krasiński, kiedy wydał swoje najważniejsze dzieło Nie-Boską komedię miał 23 lata. Romantyzm był epoką młodości, ponieważ to właśnie w tych czasach rozpoczął się kult młodego człowieka. Dostrzeżono wtedy siłę młodości zdolną zmieniać i ulepszać świat. Zaczęto wierzyć w potęgę marzeń, uczuć młodych ludzi, a także w ich entuzjazm i fantazję. Naiwność pozwalająca porwać się na przedsięwzięcia, które dla racjonalisty byłyby stratą czasu, mogły wprowadzić potrzebne w ówczesnych czasach zmiany na świecie. Wierzono, że dzięki temu może powstać świat nowy, lepszy. Młodość romantyczna była zbuntowana. Na pierwszy ogień poszły skostniałe pojęcia na temat świata. Młody buntownik był przekonany iż ludzie w jego wieku są bliżsi prawdy, bo natura pozwala im słyszeć to, czego ludzie starsi i doświadczeni już nie słyszą. Krytykował wszystko co zdawało mu się zakłamane, pragnął autentyczności i życiowej pełni. Wkraczał też gwałtownie w życie społeczne, polityczne, w sztukę, próbując je kształtować wedle własnych pojęć, odrzucając utarte zwyczaje powszechnie uznanych autorytetów.

Większość z nas czytała Syzyfowe Prace, lektura ta przerabiana jest przecież bardzo wcześnie, obecnie chyba w gimnazjach. Stefan Żeromski stworzył książkę ponad czasową, która zawsze jest na czasie, opowiada o problemach Polaków podczas zaborów. Jest jakby przestrogą przed tym by sytuacja ta już nigdy więcej się nie powtórzyła. Może przeczytanie Syzyfowych prac wielu osobom dają do myślenia. Wielu młodych ludzi nie chce się przecież edukować pomimo tego iż maja oni świetne warunki. Warto byłoby takim osobom pokazać książkę Syzyfowe Prace, jak również wiele innych świadectw, represji na Polskim narodzie, pochodzących z tamtego okresu. Może wtedy zrozumieliby, że za iż mogą uczyć się w szkołach, ginęli ich przodkowie. Rusyfikacja była przecież okropnym procesem, o którym możemy dowiedzieć się wiele z Syzyfowych Prac, postępowanie rusyfikatorów, często było bardzo podłe. Nie cofali się oni przed użyciem żadnej metody. Chcieli tylko i wyłącznie osiągnąć swój cel. Wynarodowić Polaków i pozbawić ich na stałe poczucia Polskości, oraz zgasić w nich iskierkę nadziei na wolną Polskę. Chcieli oni by nasi przodkowie zapomnieli o Polsce. Jednak dzięki takim ludziom jak Żeromski nie udało im się tego dokonać. Polacy po ponad stu latach, pod zaborami, zepchnęli jarzmo swoich prześladowców, tak iż możemy cieszyć się wolną Polską. Ponadto to co działo się w Syzyfowych Pracach stało się historią, oby już nikt nie musiał walczyć o wolność naszej ojczyzny.

Świat romantyczny pełen jest tajemnic. Kwestionując oświeceniowy obraz rzeczywistości, romantycy dostrzegli zjawiska, które wykraczały poza rozum ludzki. Wierzyli, że poza światem zbadanym za pomocą zmysłów, kryje się inny, tajemniczy, duchowy świat. Fascynowały ich sytuacje, które okryte tajemnicą nie dawały się wytłumaczyć w sposób racjonalny, rozumowy. Pociągające było to co sprawiało, że człowiek stawał się niepewny swojej wiedzy o świecie. To co zwykłe objawia nagle swoje prawdziwe oblicze, dowodząc w ten sposób, że w naturze działają siły niewidoczne. Sztuka tworzona przez romantyków dążyła do tego by ukazać właśnie to, czego nie widzieli inni. Kieruje ona nasze uczucia ku nieznanemu i odkrywa ogromną przestrzeń nowych doświadczeń. Aby jednak osiągnąć cel w przekazie ludziom swoich wizji trzeba było zrezygnować z klasycznych form przekazu: z harmonii i jasności wypowiedzi, oraz wprowadzić powikłania kompozycyjne i zaskakujące zwroty akcji. Stały się one wyrazem nowego sposobu odczuwania. Romantycy sięgnęli nawet do kultury ludowej. Ich wyobraźnia stwarzała świat upiorów i duchów. Młodzi doszli do wniosku, że istoty z gminnych opowieści lepiej potrafią wyrazić swe uczucia aniżeli rozprawy filozoficzne.