Cytat „wsi spokojna, wsi wesoła” pochodzi oczywiście z jednego z utworów autorstwa wybitnego polskiego poety Jana Kochanowskiego. Autor tych jakże znanym wszystkich słów miał przede wszystkim na myśli to, że życie na wsi ma bardzo wiele zalet. Czas tutaj płynie zupełnie inaczej aniżeli w mieście, jest poza tym dużo spokojniej, a oprócz tego takie życie ma również zalety w postaci świeżego powietrza chociażby. Kiedy na przykład ktoś nas pyta, co u nas słychać, a my odpowiadamy, że ogólnie to wsi spokojna, wsi wesoła, mamy wówczas na myśli, że słychać u nas bardzo dobrze. Jest wręcz sielankowo – czyli układa się tak rewelacyjnie, jak sobie nawet w najśmielszych myślach tego nie wyobrażaliśmy. Nasze sprawy mają się bardzo dobrze, zaś my sami jesteśmy w nastroju wręcz anielskim. Jesteśmy ogólnie bardzo pozytywnie nastawieni do życia, potrafimy cieszyć się każdą jedną chwilą, zaś do naszych problemów nastawiamy się w taki sposób, że na pewno sobie z nimi świetnie poradzimy, nie nastawiamy się źle.

Słoń Trąbalski jest jedną z najbardziej znanych postaci w polskiej literaturze dziecięcej – a uściślając, w poezji przeznaczonej dla najmłodszych. Słonia Trąbalskiego wymyślił Julian Tuwim. Po raz pierwszy ten popularny i bardzo lubiany wiersz ukazał się na rok przed wybuchem drugiej wojny światowej – czyli w tysiąc dziewięćset trzydziestym ósmym roku. z kolei po wojnie wydano go w tysiąc dziewięćset pięćdziesiątym trzecim roku wraz z innymi wierszami. Słoń Trąbalski to bardzo poczciwa istota, aczkolwiek straszliwie zapominalska. Nie pamięta o niczym, co miał zrobić – zapomina nawet o tym, że w ogóle miał o czymś pamiętać. Według mnie, to przydałby mu się jakiś geriavit i dodatkowo wizyta u specjalisty, ale jego żona poradziła mu, by wiązał sobie na trąbie supełki – po to, aby nie zapomnieć właśnie. Rozwiązanie takowe okazało się jednak kompletnie nieskuteczne, bo Trąbalski jak zapominał wcześniej, tak zapominał nadal. A szukał pomocy gdzie tylko mógł, zawitał biedaczysko nawet do kowala.

Warta opisania jest cześć piąta, w której Łużyn, orientuje się w swojej kiepskiej sytuacji. Próbuje szybko zrobić coś, co zatarłoby złe wrażenie na Duni i jej matce. Postanawia do swojego domu zaprosić Sonie, której wręcza 10 rubli, zaś potajemnie wsuwa do kieszeni następne 100 rubli, widzi to jego współlokator. Łużyn podczas stypy po śmierci członka rodziny Soni, oskarża kobietę o kradzież pieniędzy. Jednak w jej obronie zaciekle staje pasierbica, jak również Raselnikow. Współlokator wyjawia spisek Łużyna, przez co demaskuje oszusta, który był nie zwykle podły. Sonia zostaje w ten sposób oczyszczona z zarzutów. Młodzi rozmawiają o całym zajściu skruszony Łużyn, opowiada o swoim spisku, przeciw Soni. Ta wbrew oczekiwaniom młodzieńca nie potępia go, rozmowa zostaje podsłuchana przypadkiem przez sąsiada Swidrygajłowa. Stan zdrowia pasierbicy Soni nie jest zbyt dobry, kobieta każe dzieciom żebrać na ulicy, o pieniądze, ponieważ kobieta nie ma za co utrzymać rodziny. Dzieci śpiewają, tańczą, recytują wiersze. Zaś kobieta, nieco obłąkana, ciągle każe im robić to samo. Po czasie upada na chodnik, po czym dostaje krwotoku, zostaje zabrana natychmiast do mieszkania Soni gdzie umiera. W tej części Zbrodni i kary, widać dokładnie jak upadla ludzi bieda, która jest okropną rzeczą. Rosyjskie społeczeństwo było przez nędze bardzo upodlone i zdolne do wszystkiego.

Raselnikow stoi na granic obłędu, nie potrafi się pozbierać po czynie który popełnił. Podejrzewa iż Swidrygajłow, wie o jego haniebnym czynie, zachowuje jednak zimną krew, przez co stara się ukryć swoją zbrodnie. Chce porozmawiać z tym człowiekiem, o zajściu które miało miejsce. Wie że ma on plany związane z jego siostrą, pomimo chęci rozmowy nie udaje mu się do niej doprowadzić, ponieważ Swidrygajłow zajęty jest przygotowaniami do pogrzebu Katarzyny Iwanówny. Raselnikow, który znajdował się na pogrzebie Katarzyny, dziwnie się zachowywał, był jakby zmieszany całkowicie nie swój. Zachowanie naszego bohatera zaczyna go coraz bardziej zdradzać, nawet jego bliscy przyjaciele zaczynają kojarzyć fakty i podejrzewać go o popełnienie zbrodni. Człowiek ten wykończony jest psychicznie, wszystko go męczy, nie czerpie satysfakcji z życia. Szuka miejsc odludnych, gdy już takie znajdzie, czuje się samotnie, po czym wtapia się w tłum. Ciągle myśli o swej matce i Duni, które pokładany w nim ogromne nadzieję, ciągle wspierały go finansowo. Martwił się o ich przyszłość, o to iż nie sprosta ich oczekiwaniom. Są one gotowe nawet odmówić sobie swoich przyjemności, tylko po to by pomóc Raselnikowi. Podobnie do matki i siostry, zachowuje się Sonia, która gotowa jest zrobić wszystko dla Raselnikowa, również bardzo cierpi z tego powodu.