Raskolnikow podsłuchuje przypadkiem rozmowę studenta z oficerem. Rozmawiają oni o lichwiarce, która według nic oszukuje społeczeństwo, dorabiając się na biedzie innych ludzi. Uważają iż nie jest to w porządku. Zważywszy na postawę lichwiarki. Uważają że kobieta powinna zginąć, a jej majątek zostanie zapisany na klasztor. Raselnikow zauważa że w swoich poglądach nie jest osamotniony. W drodze powrotnej do domu, dowiaduje się od siostry lichwiarki iż następnego dnia będzie musiała wyjść. Siostra zaś zostanie sama w domu. Rano następnego dnia nasz bohater wstaje rześki i wypoczęty, zabiera ze sobą papierośnicę, którą miał rzekomo sprzedać lichwiarce, wykrada także siekierę, którą chowa pod ubranie. Jak na razie nie ma żadnej przeszkody na drodze realizacji planu, który chce wykonać. Bohater naszej powieści zabija lichwiarkę, z pełną premedytacją i zimną krwią. Szybko znajduje skrytkę na biżuterię, po czym zabiera się do wykradania pieniędzy, oraz wszystkich kosztowności. Do domu wraca siostra zamordowanej kobiety, Raskolnikow chcąc uniknąć nie wygodnych świadków zabija również jej siostrę. Postanawia uciec z mieszkania, pomimo problemów, udaje mu się wybiec nie postrzeżenie z kamienicy, po czym klucząc po całym mieście wraca do domu. Człowiek ten z biedy i zazdrości dopuścił się okropnych rzeczy, których ja osobiście nie pochwalam, poza tym kto pochwaliłby morderstwo z premedytacją?