Kulturę romantyczną tworzyli ludzie młodzi. Adam Mickiewicz miał 24 lata kiedy opublikował swój tomik poezji, który zmienił polską literaturę. Fryderyk Chopin zdobywał triumfy w Wiedniu mając lt 19, natomiast Krasiński, kiedy wydał swoje najważniejsze dzieło Nie-Boską komedię miał 23 lata. Romantyzm był epoką młodości, ponieważ to właśnie w tych czasach rozpoczął się kult młodego człowieka. Dostrzeżono wtedy siłę młodości zdolną zmieniać i ulepszać świat. Zaczęto wierzyć w potęgę marzeń, uczuć młodych ludzi, a także w ich entuzjazm i fantazję. Naiwność pozwalająca porwać się na przedsięwzięcia, które dla racjonalisty byłyby stratą czasu, mogły wprowadzić potrzebne w ówczesnych czasach zmiany na świecie. Wierzono, że dzięki temu może powstać świat nowy, lepszy. Młodość romantyczna była zbuntowana. Na pierwszy ogień poszły skostniałe pojęcia na temat świata. Młody buntownik był przekonany iż ludzie w jego wieku są bliżsi prawdy, bo natura pozwala im słyszeć to, czego ludzie starsi i doświadczeni już nie słyszą. Krytykował wszystko co zdawało mu się zakłamane, pragnął autentyczności i życiowej pełni. Wkraczał też gwałtownie w życie społeczne, polityczne, w sztukę, próbując je kształtować wedle własnych pojęć, odrzucając utarte zwyczaje powszechnie uznanych autorytetów.