Cytat „wsi spokojna, wsi wesoła” pochodzi oczywiście z jednego z utworów autorstwa wybitnego polskiego poety Jana Kochanowskiego. Autor tych jakże znanym wszystkich słów miał przede wszystkim na myśli to, że życie na wsi ma bardzo wiele zalet. Czas tutaj płynie zupełnie inaczej aniżeli w mieście, jest poza tym dużo spokojniej, a oprócz tego takie życie ma również zalety w postaci świeżego powietrza chociażby. Kiedy na przykład ktoś nas pyta, co u nas słychać, a my odpowiadamy, że ogólnie to wsi spokojna, wsi wesoła, mamy wówczas na myśli, że słychać u nas bardzo dobrze. Jest wręcz sielankowo – czyli układa się tak rewelacyjnie, jak sobie nawet w najśmielszych myślach tego nie wyobrażaliśmy. Nasze sprawy mają się bardzo dobrze, zaś my sami jesteśmy w nastroju wręcz anielskim. Jesteśmy ogólnie bardzo pozytywnie nastawieni do życia, potrafimy cieszyć się każdą jedną chwilą, zaś do naszych problemów nastawiamy się w taki sposób, że na pewno sobie z nimi świetnie poradzimy, nie nastawiamy się źle.

Miłość była najważniejszą wartością w filozofii romantycznej. Romantycy oddzielili ją jednak od jej codziennych wyobrażeń: spokojnego domu, czy erotycznego spełnienia, szczęśliwego małżeństwa czy rozkoszy zmysłów. W oczach romantyków wartość stanowiło samo uczucie i jego doświadczenie. W czasach romantyzmu, kultura ukazuje miłość prawie zawsze nieszczęśliwą. Platon przedstawił miłość jako uczucie łączące dwoje przeznaczonych sobie ludzi, porównanych do dwóch połówek tego samego owocu. Uczucia romantyków były podobne, jednak szybko przekonano się, iż wyznaczony ideał miłość jest wręcz nieosiągalny. W utworach bohaterowie odnajdują się co prawda, jednak nie potrafią się połączyć. Na ich drodze powstaje zawsze jakaś przeszkoda. Rozdziela ich okrutny los. Skoro więc nie istnieje miłość idealna, życie wydaje się bezsensowne. Ból spowodowany odkryciem tego smutnego faktu, uświadamiał romantykowi, że jest on sam i odsłaniał przed nim otchłań życia wewnętrznego. Miłość przynosiła zatem poznanie – bolesne, ale być może właśnie dlatego tak cenne i głębokie.

Czasami sami o sobie mówimy, że sobie czymś głowę łamiemy. Mamy wówczas na myśli, że coś do tego stopnia zajmuje nasze myśli, że nie możemy po prostu o tym zapomnieć, bo to ciągle siedzi w naszej głowie. Myśli o jakiejś sprawie są straszliwie uporczywe, zastanawiamy się nieustannie, jak w ogóle podejść do tej kwestii, jak się nią zająć i z której strony ją ugryźć. Coś, czym sobie głowę łamiemy to problem, który nie daje nam spać. Może to być również jakaś sytuacja, kiedy to siedzimy nad jakimś zadaniem i usiłujemy je rozgryźć. Dla przykładu kolega dostał zlecenie. Ponieważ doskonale zna angielski, pracuje jako tłumacz. Zlecono mu przetłumaczenie pewnego tekstu i biedak naprawdę łamał sobie strasznie głowę tym tłumaczeniem, bo tekst napisany był w jakimś slangu. Kolega siedział nad nim zatem bardzo długo. Łamać sobie czymś głowę to – mówiąc zamiennie – mieć ciężki orzech do zgryzienia, to poświęcić czemuś naprawdę sporo czasu, a oprócz tego pracy oraz rzecz jasna wysiłku intelektualnego.

Łamać sobie na czymś język to mieć problem z wypowiedzeniem czegoś. Jest to dla nas na tyle trudne, że ciężko nam te słowa wydobyć po prostu z gardła. Bardzo często łamanie języka wiąże się z wysławianiem się w jakimś innym aniżeli nasz ojczysty języku. Nie zawsze jakiś obcy język mamy opanowany do tego stopnia, że posługujemy się nim bardzo płynnie i bez żadnych problemów. Często zazdrościmy ludziom, którzy rozmawiając z kimś dajmy na to po angielsku robią to w ten sposób, jak by rozmawiali w ojczystym języku – zero jakichkolwiek problemów, zero nerwowego wymachiwania łapami, żeby komuś cos wytłumaczyć tak, by to zrozumiał, zero łamania sobie języka. Jeżeli jakiś język obcy mamy opanowany w minimalnym, bardzo podstawowym stopniu, a przy wypowiadaniu się w nim intensywnie gestykulujemy, to znaczy, że mówimy dla przykładu łamaną angielszczyzną. Niekiedy niektóre słowa w ojczystym języku sprawiają nam wiele kłopotów z ich wymówieniem i też sobie można na nich z powodzeniem język połamać.