Kulturę romantyczną tworzyli ludzie młodzi. Adam Mickiewicz miał 24 lata kiedy opublikował swój tomik poezji, który zmienił polską literaturę. Fryderyk Chopin zdobywał triumfy w Wiedniu mając lt 19, natomiast Krasiński, kiedy wydał swoje najważniejsze dzieło Nie-Boską komedię miał 23 lata. Romantyzm był epoką młodości, ponieważ to właśnie w tych czasach rozpoczął się kult młodego człowieka. Dostrzeżono wtedy siłę młodości zdolną zmieniać i ulepszać świat. Zaczęto wierzyć w potęgę marzeń, uczuć młodych ludzi, a także w ich entuzjazm i fantazję. Naiwność pozwalająca porwać się na przedsięwzięcia, które dla racjonalisty byłyby stratą czasu, mogły wprowadzić potrzebne w ówczesnych czasach zmiany na świecie. Wierzono, że dzięki temu może powstać świat nowy, lepszy. Młodość romantyczna była zbuntowana. Na pierwszy ogień poszły skostniałe pojęcia na temat świata. Młody buntownik był przekonany iż ludzie w jego wieku są bliżsi prawdy, bo natura pozwala im słyszeć to, czego ludzie starsi i doświadczeni już nie słyszą. Krytykował wszystko co zdawało mu się zakłamane, pragnął autentyczności i życiowej pełni. Wkraczał też gwałtownie w życie społeczne, polityczne, w sztukę, próbując je kształtować wedle własnych pojęć, odrzucając utarte zwyczaje powszechnie uznanych autorytetów.

Książka Żeromskiego, poza tym iż ukazuje ona szkolne realia podczas zaboru rosyjskiego. Ukazuje również życie młodego człowieka, jego dorastanie, oraz parę innych aspektów z jego życia. Nie zależne od tego w jakich czasach żyjemy postać Marcina Borowicza, zawsze jest adekwatna do tego co wokół nas ma miejsce. Praktycznie każdy może się z nim utożsamiać. Żeromski podczas tworzenia tej postaci, zabrał się za przestudiowanie procesu dorastania ludzi. W ten sposób mógł stworzyć idealny model, młodego człowieka, który boryka się z problemami, które posiada tak naprawdę młodzież, w każdym okresie historii świata. Żeromski podczas pisania Syzyfowych Prac, chciał stworzyć nie jako autobiografię, która ukazywałaby jego problemy w czasach młodości. Z tej książki dowiadujemy się o chłopcu z biednej rodziny, który poprzez ciężkie lata szkoły, w których doświadczył wielu upokorzeń, aż po życie dorosłe, ciągle wierzył w to że Polskość nie umiera. Stał się on publicystą, wielki Polskim pisarzem, oraz działaczem społecznym. Taki właśnie był Stefan Żeromski, autor Syzyfowych Prac. Myślę iż poeta, tworzył tą książkę, chcąc pokrzepić Polski naród, w walce z zaborcami. Co było bardo ważne, podczas gdy rusyfikatorzy, robili wodę z mózgu wszystkim Polakom. Żeromski zaś ukazał cała prawdę o tym czemu służy cały mechanizm Rosyjskiego cara. Zapewne dzięki takim ludziom, jak Żeromski, możemy żyć w wolnej Polsce.

Historia światowej kultury pełna jest wspaniałych pisarzy i poetów. Pisanie prozą nie ma oczywiście tak długiej historii jak poezja, jednak w krótkim czasie zdobyło sobie olbrzymią popularność, a dziś w praktyce wyparło poezję, którą zajmują się na poważnie jedynie nieliczni. Do najwspanialszych pisarzy – zarówno poetów, jak i prozaików, zalicza się takie postaci jak na przykład Wolfgang Goethe, Fiodor Dostojewski, William Shakespeare czy James Joyce. Z bardziej współczesnych pisarzy warto wymienić choćby takich jak Stephen King – autor słynnych powieści grozy, czy Mario Puzo, znany choćby z Rodziny Borgiów czy Ojca Chrzestnego, jak również J.R.R. Tolkien, autor słynnego Władcy Pierścieni. Spośród polskich pisarzy warto wymienić na przykład Henryka Sienkiewicza, Bolesława Prusa, Stefana Żeromskiego, Władysława Reymonta czy Stanisława Lema, z kolei słynni polscy poeci to na przykład Adam Mickiewicz i Juliusz Słowacki. Przyszłość przyniesie nam z pewnością jeszcze niejednego wielkiego pisarza i wspaniałe książki.

Czytając lekturę Syzyfowe pracę utożsamiałem się z Marcinem, który był bardzo dobrym chłopakiem, o łagodnym charakterze. Trafił on jednak w rzeczywistość gdzie musiał dzielnie walczyć, była to rzeczywistość szkoły rosyjskiej w trakcie zaborów. Był to dla niego ogromny szok, został przecież rzucony z ciepłego rodzinnego domu pełnego miłości, w świat gdzie każdy może być zdrajcą i pełno jest ciągłych przesłuchań. Do szkoły wysłali go rodzice, nie miał on możliwości zrezygnowania, dlatego został postawiony przed faktem dokonanym, musiał sobie jakoś poradzić, szło mu to jak wiemy nie najgorzej. Pomimo wszystkich represji, które miały miejsce podczas jego nauki, dzielnie radził sobie w szkole. Żeromski jest jakby odzwierciedleniem Marcina z Syzyfowych Prac, sam przechodził przez dramat tej postaci. Więc doskonale wiedział jak naprawdę jest w szkole Rosyjskiej. Moim zdaniem lekturę tą powinien przeczytać każdy kto narzeka na ówczesną szkołę oraz kraj w którym żyje. Proponuje mu przestać narzekać, oraz zabrać się do pracy, po to by w kraju tym żyło mu się lepiej. Jeśli nasi przodkowie potrafili wywalczyć nie podległość, to i my możemy poprawić przyszłość naszych dzieci. Owszem ktoś powie że Żeromski krytykował rzeczywistość w książce Syzyfowe Prace, nie zapominajmy jednakże ze walczył on również o Polskę i Polaków, sprzeciwiając się zaborcy, oraz szczepiąc w Polakach poczucie przynależności narodowej. Gdyby każdy Polak był takim patriotom jak Żeromski, nasza ojczyzna wyglądałaby zupełnie inaczej.